bye bye adolesence - for thenkoodu contest

ஒரு மொட்டு எப்போது மலராகிறது என்று யாராவது சொல்லமுடியுமோ? ஒரு பையன் எந்தக் கணத்தில் வயசுக்கு வருகிறான் என்றாவது சொல்லமுடியுமோ? அறிவியல் பூர்வமான விடைகள் இருக்கிறதா இல்லையா என்று தெரியாமலேயே, இது போல கோக்கு மாக்காகக் கேள்விகள் கேட்க, கவிஞர்களுக்கு உரிமை உண்டு. அதற்கு poetic license என்று பெயர். இதை இன்னமும் விரிவாகச் சொன்னால், கவிப்பேரரசரை வம்புக்கு இழுக்கிறாற் போல ஆகிவிடும். ஆக, அதைத் தவிர்த்து விட்டு, தற்சமயத்துக்கு, அந்த உரிமத்தை மட்டும், கவிதை வாசனையே தெரியாத நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

எதுக்கா?

தேவைப்படுதுங்க..

சுஜாதா எழுதின புதினங்களிலேயே அதிகம் பிடிச்சதுன்னு தலை பத்து பட்டியல் ஒண்ணு போட்டால், நிலாநிழல்ங்கற கதை என்னுடைய பட்டியலிலே நிச்சயம் இருக்கும். கல்லூரி முதலாண்டு படிக்கிற மாணவன் ஒருவன், கிரிக்கெட்டே பிடிக்காத கண்டிப்பான அப்பாவின் விருப்பத்துக்கு மாறாக, (சித்தரஞ்சன் போவதாகப் பொய் சொல்லி விட்டு), மும்பைக்குச் சென்று கிரிக்கெட் ஆடி வெற்றி பெற்று, பின்னர், தன் கல்லூரி வாழ்க்கைக்கு திரும்புகிற அந்தக் கதையை சிலர் வாசிச்சிருக்கலாம். ஒரு முறை ( பல மாதங்களுக்கு முன்னால் ) கிரிக்கெட்டில் மிகுந்த ஈடுபாடும், தகவலறிவும் உள்ள திருமயிலைவாழ் சக வலைப்பதிவு நண்பர் ஒருத்தரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போது, நிலாநிழல் பற்றி பேச்சு வந்தது. அவர் இந்த நாவலை மொத்தமாக நிராகரிக்கவில்லை என்றாலும், அதிலே, கிரிக்கெட் ஆட்டத்தை பற்றி இடம் பெற்றிருக்கிற தகவல்ரீதியான குற்றங்குறைகளைச் சுட்டிக் காட்டி விமர்சனம் செய்தார். அவர் சொன்னது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால், இது வாத்தியார் சம்மந்தப்பட்ட விஷயம் என்பதால் நான் வழக்கம் போல டிஃபென்ஸ் ஆடினேன்.

என்னுடைய கோணத்தில், அது ஒரு கிரிக்கெட் பற்றிய நாவல் அன்று. வாழ்க்கையில் அடைய வேண்டிய வெற்றி தோல்விகள் மீதானஒரு பத்தொன்பது வயதுப் பையனின் பார்வையும், அந்த இலக்கை அடைந்த பின்னர், வெற்றி தோல்விகள் குறித்த அவனது மதிப்பீடுகள் என்னவிதமாக மாறுகிறது என்பதைப் பற்றிய கதைதான் நிலாநிழல்.பதின்ம வயதைக் கடக்கும் போது, நிலா நிழல் முகுந்துக்கு ஏற்பட்டது போன்ற பாரடைம் ஷிஃப்ட், பெரும்பான்மையானவருக்கு ஏற்படத்தான் செய்கின்றன. நானும் விதிவிலக்கில்லை.

பிறந்ததில் இருந்து, ஒரு குறிப்பிட்ட வயதுவரை நமக்கு, நம்மைப் பற்றியும், பிறரைப் பற்றியும், விவரங்கள் தெரிவதில்லை. அதற்குப் பிறகு நாளாக நாளாக, பல விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்கிறோம். சில தகவல்கள் புகட்டப் படுகிறது. நாமாக சில முடிவுக்கு வருகிறோம்.

உதாரணமாக, ஐந்தாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, ரோசலின் டீச்சர் மாதிரி ஒரு அழகான பெண் உலகத்திலேயே இல்லை என்று நினைக்கிறோம்.ஆனால், அடுத்த வருஷமே, கணக்கு சொல்லித்தர, சில்வியா மிஸ் வந்ததும், முந்தைய முடிவை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டி இருக்கிறது. கால்குலேட்டர் என்கிற மாஜிக் கருவியை, அனாயசமாக இயக்கும் போது, அப்பாவை மிஞ்சிய புத்திசாலி இல்லை என்று தீர்மானமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், அடுத்த சில நாட்களிலேயே, அவருக்கு செட் தியரி சொல்லித் தரத் தெரியவில்லை என்கிற போது, அவரது புத்திசாலித்தனத்தை, நெற்றியில் ஆச்சர்யக் கோடுகளுடன், மறுபரிசீலனை செய்யவேண்டி இருக்கிறது. ஒரு காலத்திலே, எந்நேரமும், இடுப்பிலே தூக்கி வைத்துக் கொண்டு, கொஞ்சி கொஞ்சி பேசிய அம்மா, ரிப்போர்ட் கார்டில் சிவப்புக் கோடுகளைப் பார்த்து விட்டு, நெஞ்சில் ஈரமில்லாமல், முதுகிலே சுளீர் சுளீரென்று நாலு வைக்கும் போது, அதிலும் - சுமதி, அரையாண்டு பரீட்சைக்குக் பின்னான லீவில் வீட்டுக்கு வந்திருக்கிற நேரம் பார்த்து - நிசமாகவே இவள் அம்மாதானா என்று சந்தேகம் வருகிறது. சுமதியின் நக்கல் பார்வை தாங்க முடியாமல் கிணற்றில் குதித்துவிடலாமா என்று தோன்றுகிறது.

பதின்ம வயது வரையிலும், இது போன்ற தீர்மானங்களும், முடிவுகளும், நமக்கு ஏற்படுத்தும் பாதிப்பின் விளைவுகள், அதிகம் சிக்கலில்லாதவை.

இந்தச் சிக்கலில்லாத பருவம் தான், ஒருவனுக்கு, அல்லது ஒருத்திக்கு, வாழ்க்கையில் கிடைக்கக் கூடிய வசந்தகாலம் என்பது என் தனிஅபிப்ராயம். இந்த அபிப்ராயத்துடன் இணங்குபவர்கள் அனைவரும், bye bye adolosence என்கிற சொற்றொடர் மனசுக்குள்ளே ஏற்படுத்தும் வலிகளையும் சந்தோஷங்களையும் புரிந்துகொள்ளுவார்கள்.

டீனேஜைக் கடக்கிற பருவம், ரொம்ப சிக்கலானது, சில சமயங்களில் கொடூரமானது. இந்த transition, உடலளவில் இல்லாமல், மனதளவில் ஏற்படுத்துகிற பிரச்சனைகள் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. அந்தப் பருவத்தில், படிப்பின் மீது காட்டப்படுகிற அக்கறையும் அக்கறையின்மையும் தான் சில வருடங்கள் கழித்து, நம்முடைய pay scale என்ன என்பதை நிர்ணயிக்கப் போகிறது. அந்த பருவத்தில், ஏற்படுத்திக் கொள்கிற பழக்கங்கள் தான், சில வருடங்கள் கழித்து நம் நுரையீரல் கல்லீரலின் ஆரோக்கியத்தை நிர்ணயிக்கப் போகிறது. இதிலே வேடிக்கை என்ன என்றால், இந்த மாற்றம் நம்மிடம் ஏற்படுத்தும் விளைவுகளின் பின் விளைவுகளை, அந்த transition phase இலே தெரிந்து கொள்ளமுடியாது. சில காலம் கழித்துத்தான் தெரிந்து கொள்ள இயலும்.

அந்த பருவத்திலே, எதிர்கொள்ள வேண்டிய மற்றொரு பிரதானமான சிக்கல், எதிர்பாலர் மீதான கவர்ச்சி. இந்த விஷயத்தை, என் அனுபவங்களினூடாக மட்டுமே பார்ப்பதால்,சொல்லும் விஷயம், வேறு வழியில்லாமல்,ஆண்தன்மை கொண்டதாக -ஆண்மைத்தன்மை அல்ல - அமைகிறது.பதின்ம வயதில் தோன்றும் எதிர்பாலர் மீதான இனம்புரியா கவர்ச்சியை, கவிஞர்கள், தேனில் குளிப்பாட்டிய, மலர்கள் தூவிய வார்த்தைகளால், காதல் என்றும், அறிவியல் படித்தவர்கள், ஹார்மோன்களின் சிலுமிஷம் என்றும், அறிவியல் படித்திருந்தாலும், பெற்றோராக வாய்க்கப்பட்டவர்கள், 'தொடப்பக்கட்டை' என்றும் வர்ணிப்பார்கள். இந்த ஹார்மோன்கள் செய்யும் அராஜகத்தைத் தட்டிக் கேட்க யாருமில்லை என்பதுதான் ஆகப் பெரிய சிக்கல்.

இன்னொரு கோணமும் இதிலே இருக்கிறார்போலப் படுகிறது. இன்றைக்கு, நகமும் சதையுமாக உயிருடன் இருப்பவர்கள் அனைவரும், டபிள் அல்லது ட்ரிபிள் ப்ரமோஷன் பெற்று, இந்த வயதுக்கு வந்துவிடவில்லை. அந்த அந்த பருவங்களை, அதற்கு உண்டான, குணாதிசயங்களை, ஏற்று , மறுத்து அல்லது கலகம் செய்து தான் வந்திருக்கிறார்கள். என்கிற போது, நான் ஒன்றுமில்லாத, இயல்பாக நடக்கிற விஷயத்துக்கு கை கால் மூக்கு வைத்து பெரிதாக்குகிறேனோ? தெரியவில்லை.

தட்டுத் தடுமாறிப் படித்ததை வைத்து, இன்றைக்கு , ஆர்மோன் அது இது என்று அறிவியல்தனமான விளக்கம் கொடுத்தாலும், மனசுக்குள்ளே முதன் முதலாய் பூப்பூத்த தருணங்களில் கிடைத்த 'ஜில்' என்ற உணர்வு, அப்பழுக்கில்லாத உண்மை. பொய்யான, நீடிக்கச் சாத்தியக்கூறு துளியும் இல்லாத ஒரு சங்கதி, அத்தனை சந்தோஷத்தை எப்படி தந்தது என்பதற்கு இன்னும் விடை கிடைக்கவில்லை.

"கடைக்கண் பார்வையைக் காட்டிவிட்டால், மண்ணில் குமரர்க்கு மாமலையும் ஓர் கடுகாம்' என்று பாரதிதாசன் சொன்னது, மூன்று கழுதை வயசு கடந்த பின்னர், தற்பொழுது, நகைப்புக்குரியதாகத் தோன்றினாலும், முதலில் வாசித்த காலத்தில், அவ்வரிகள் ஏற்படுத்திய கிளர்ச்சியின் மிச்சங்கள், இன்றும், அடி மனசில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன. கொலுசு, சைக்கிளின் ஹாண்டில் பார், தாவணியை மீறி கொஞ்சமே தெரிந்த ஃப்ரில், கிராண்ட் ட்ரங்க் எக்ஸ்ப்ரஸின் S-6 கோச், மௌனராகம், எழும்பூர் ரயில்வே நிலையம், பழைய வீட்டின் முற்றம் என்று சட்டென்று மனசுக்குள் தோன்றுகிற குழப்பமான படிமங்களை, கலைத்துப் போட்டுச் சீராக்கினால், நல்ல கவிதை ஒன்று கிடைக்குமோ என்னமோ தெரியாது, நிச்சயமாக இரண்டு போத்தல் பியர் தேவைப்படும் :-)