ஷங்கர் என்கிற சமூக விஞ்ஞானி.

that that man, that that work என்று சொல்லுவார்கள். அவரவர்களும் அவரவர் வேலையை ஒழுங்காகச் செய்தாலே, பெரும்பான்மையான சிக்கல்கள் தீரும். திரைப்படம் எடுக்கிறேன் பேர்வழி என்று ஒருத்தர், சமூக விஞ்ஞானி வேஷத்தை போட்டுக் கொண்டால் என்ன ஆகும்? அன்னியன் மாதிரியான ஒரு திரைப்படம் தான் நமக்குக் கிடைக்கும்.

ஷங்கர் , அடிப்படையில், எஸ்.ஏ.சந்திரசேகர் என்கிற, சட்டத்தைக் கரைத்துக் குடித்த மாதிரி பாவ்லா காட்டுகிற ஒரு mediocre இயக்குனரின் சிஷ்யபுள்ளை. அந்த காலத்தில் எஸ்.ஏ.சி , 'நான் சிகப்பு மனிதன்', 'சட்டம் ஒரு இருட்டறை', 'சாட்சி' என்று வரீசையாக, சட்டத்தை கொத்துக் கறி புரோட்டா போட்ட படங்களைத்தான், அவருடைய சீடர் கொஞ்சம் sophisticated ஆக எடுக்கிறார் என்பதை புரிந்து கொள்வது ஒன்றும் சிரமமான காரியமில்லை.

ஒரு படைப்பாளி தன்னுடைய கதைக் கருவாக இன்னதைத்தான் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்று சொல்ல நமக்கு உரிமையில்லை. ஆனால், படம் பார்க்கிற சமூகத்தை ஒரு நோயாளிக் கூட்டமாக உருவகம் செய்து கொண்டு, அதற்கான மருந்தைத் வலுக்கட்டாயமாகப் புகட்டினால், அதைக் கேள்வி கேட்க நமக்கு உரிமை இருக்கிறது, அதிலும் diagnosis ஏ தவறு என்கிற போது, கேஸே போடலாம். :-) . " எங்கள் ஏரியாவில் ரோடு சரியில்லை" என்று லெட்டர் டு தி எடிட்டர் எழுதும் முகலிவாக்கம் ராமச்சந்திரனுக்கும் , பிரச்சனைகளை பூதாகாரமாக விஷ¤வலில் காட்டும் ஷங்கருக்கும் ஏதாவது வித்தியாசம் இருக்கிறதா? முன்னவருக்கு ஒரு ரூபாய் இன்லண்டு லெட்டர், ஷங்கருக்கு முப்பது கோடி ரூபாய் போஸ்ட் கார்ட். ரெண்டு பேராலும், அதுக்கு மேலே உருப்படியாக, ஒரு துரும்பைக் கூட கிள்ளிப் போட முடியாது என்பதுதான் நிதர்சனம்.

இதை தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டு மேலே போகலாம்.

இந்த நிதர்சனம், ஷங்கருக்கு தெரியாமல் இருக்குமா? தெரியும். அவருடைய திரைப்படங்கள், மேல்போக்காக, சமூக விமர்சனமாக அமைந்தாலும், அடிப்படையில், அது பார்க்கிறவர்களை பிரமிப்பு ஊட்டுவதற்காக மட்டுமே எடுக்கப்படுபவை. ஒரு அதீதமான கற்பனையில் உதிப்பவை. அந்த அதீதக் கற்பனையை, யதார்த்தமான சம்பவங்களைக் கொண்டு, நம்பும்படியான ஒரு தோற்றத்தைக் கொடுத்து விடுவார். இதற்கு வசனகர்த்தாக்களின் (சுஜாதா, பாலகுமாரன் ) பங்கு கணிசமானது .

எட் கான்ஸ்டபிளின் மகன், கவர்னரைப் காதலித்து வெற்றி பெறுவது என்கிற ஒரு நம்பகத்தன்மை இல்லாத கதையிலே, கல்லூரி மாணவர்கள், கல்லூரி எலக்ஷன், சத்யம் தியேட்டரிலே ஷிண்ட்லர்ஸ் லிஸ்ட் படம் பார்ப்பது, கலாசேத்திரா நடனப் பள்ளி, சிதம்பரத்தில் நடன விழா, அச்சு அசலான போலீஸ் குவார்ட்டர்ஸ், கை அடி பம்ப்பு, என்று பார்க்க நம்பும் படியாக இருக்கிற சில விஷயங்களைக் கலந்து கொடுத்து ஏமாற்றிவிடுவார். மற்றொரு படமான இந்தியனில், உண்மைத் தன்மை சற்றும் இல்லாத முக்கிய கதாபாத்திரம் சந்திக்கும் மனிதர்கள், சம்பவங்கள் அனைத்தும் யதார்த்தத்துக்கு வெகு அருகில் இருக்கும். உதாரணமாக, நாம் இந்தியன் தாத்தா மாதிரியான ஒரு ஆளை, ஜூனியர் விகடன் , நக்கீரனில் கூடச் சந்தித்திருக்க மாட்டோம். ஆனால், அந்த இந்தியன் தாத்தா புழங்கும் இடங்களும் , சந்திக்கும் மனிதர்களும் - கவர்மெண்ட் டிரெஷரி, கவர்மெண்ட் ஆஸ்பத்திரி, செருப்புத் தைக்கும் தொழிலாளி, லஞ்சம் வாங்கும் இன்ஸ்பெக்டர், ஆர்டிஓ அலுவலக மனிதர்கள் - அனைவரும் யதார்த்ததுக்கு நெருக்கமாக இருப்பவர்கள். [வயதான கமல்ஹாசனின் மேக்கப் கூட, அதீதமாக, கேரிகேச்சர் தன்மை கொண்டதாக இருந்தது. அதே சமயம், வேலுநாயக்கரின் ஒப்பனை, ரொம்ப graceful ஆக இருந்ததையும் ஒப்பிட்டு நினைவு படுத்திக் கொள்ளலாம். ] . கூர்ந்து கவனித்தால், ஷங்கரின் அனைத்துத் திரைப்படங்களிலும், இந்த கனவமிழ்ச்சூழல் ( fantasy ) + யதார்த்தம் என்கிற கலவை, நேர்த்தியாக, இனம் பிரிக்க முடியாத அளவுக்கு இருக்கும். அவருடைய படங்களின் வெற்றிக்கு இதை ஒரு முக்கியமான காரணமாக எடுத்துச் சொல்லலாம்.

இந்த வழக்கத்துக்கு மாறாக அவர் செய்த முயற்சிதான் ' பாய்ஸ் '. ஷங்கருடைய திரைப்படங்களிலேயே, யதார்த்தத்துக்கு கொஞ்சமாவது அருகில் இருந்தது பாய்ஸ் திரைப்படம் தான். அந்தத் திரைப்படத்தின் முக்கிய பாத்திரங்களாக வந்த விடலைகள், அப்படி ஒன்றும் செவ்வாய்க் கிரகத்தில் இருந்து வந்தவர்களில்லை, வழக்கமாக செக்ஸ் புஸ்தகம் படிக்கிற, பஸ்ஸிலே உரசுகிற, கோவிலில் சைட்டடிக்கிற, 'எட்டிப்' பார்க்கிற, ஓடிப்போய் திருட்டுத்தனமாகக் கல்யாணம் செய்து கொள்கிற , சென்னையில் பார்க்க முடிகிற விடலைகள் தான். ஆயினும், படத்தின் explicit ஆன டிரீட்மெண்ட் தான் பார்க்கிறவர்களை முகஞ்சுளிக்க வைத்தது. [இதே போன்ற விஷயத்தை, மிக அழகாகவும், யதார்த்தமாகவும், அதேசமயம் வெகு முக்கியமாக, tittillate செய்யாமலும் எடுத்த செல்வராகவன் ( 7G ரெயின்போ காலனி ) நினைவுக்கு வருவதை தடுக்க முடியவில்லை.]

அதீதகற்பனை + யதார்த்தம் என்பது வெற்றிகரமான சூத்திரம் என்பது, ஷங்கர், தன் படங்களின் வெற்றி மூலம் தெரிந்து கொண்டது. ஆனால் இந்தக் கலவைமட்டுமே வெற்றி தரும் என்று முடிவு செய்ததுதான், ஷங்கர் என்கிற கலைஞனுக்கு உள்ள insecurity பிரச்சனையை நிதர்சனமாகக் காட்டுகிறது.

அடிப்படையாக, திரைப்படம் என்பது ஒரு கலை. கொஞ்சம் செலவு அதிகமாக ஆகும் கலை. அதிலே நடக்கும் பரிசோதனை முயற்சிகள் தான், அந்தக் கலையை மேலும் செழுமையாக்கும். தமிழ்த் திரைப்படங்களிலும், இந்தப் பரிசோதனை முயற்சிகள் நடைபெற்றிருக்கின்றன. ஷங்கருக்கும் ஏதேனும் புதுசாகப் பரிசோதனை செய்து பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியிருக்கலாம். ஆனால், எதிலே பரிசோதனை என்பதில் தான் அவருக்கு குழப்பம் வந்திருக்கிறது. முதல் படத்திலே கல்வி ஊழல், அடுத்த படத்தில், லஞ்ச ஊழல் ஒழிப்பு, அதற்கடுத்த படத்தில், அரசியல் சீர்த்திருத்தம் என்று வகை வகையான பிரச்சனைகளை எடுத்துச் சொன்னவர், இந்தப் படத்திலே, யாரும் எதிர்பார்த்திருக்கவே முடியாத பிரச்சனையையும், அதற்கு, யாராலும் நினைத்துப் பார்க்கவே முடியாத ஒரு தீர்வைச் சொல்லுவதும், மக்களுக்கு பிரமிப்பு ஏற்படுத்தும் என்றும், அந்த பிரமிப்பு படத்தை பரவலாகப் பேச வைக்கும் என்றும் தீர்மானமாக நினைத்திருக்கிறார். அந்த நினைப்பின் செயல்வடிவம் தான், கருடபுராணம், கிருமிபோஜனம், அன்னியன்.காம் இணையத்தளம் இத்தியாதி..

புதுசாக எடுப்பது என்பதை திரைக்கதை அமைப்பிலே எங்காவது முயற்சி செய்திருக்கிறாரா என்றால்... இல்லை. சமூகத்தில் நடக்கும் வித விதமான பிரச்சனைகளை சலித்து எடுத்து, அதற்கு, நமக்குத் தோன்றாத ஒரு விஷயத்தை தீர்வாகச் சொல்லி, சனங்களை, ஆவென்று வாய் பிளக்க வைப்பது தான், தன்னுடைய வெற்றி என்று கருதுகிறார். கலாரீதியாக ஷங்கர் தோற்றுப் போவது இங்குதான். பாடல் காட்சிகளைக் கூட, எந்த விதமான முயற்சியும் இல்லாமல், தன்னுடைய முந்தைய படங்களை ஒட்டியே படமாக்கி இருப்பது, ஷங்கருடைய கற்பனை வறட்சியைத்தான் காட்டுகின்றது. அல்லது இவைதான் படத்த்துக்கு ரிப்பீட் ஆடியன்ஸைக் கொண்டு வருகிற commercial ingredients என்று கேனத்தனமாக நினைத்திருக்கலாம்.

வெற்றி பெற்ற அனைத்துப் படங்களுக்கும் இருக்கும் பல பொதுத்தன்மைகளில் ஒன்று, unexpectedness. இந்தத் தன்மை, சமீபத்தில் வெளியாகி வெற்றி பெற்ற படங்களில் இருக்கிறதா என்று சோதித்துப் பார்த்துக் கொள்ளலாம். ஷங்கர், இந்த 'எதிர்பாராத தன்மையை', திரைக்கதை ரீதியாகச் செய்வதை விடுத்து, விதவிதமான கொலைகள் செய்வதிலும், ரெமோ என்கிற அரைவேக்காட்டு பாத்திரத்தின் உடைகள், diction, ( dude, babe, donpepe, kool.. etc..) மூலமாகவும் வெளிப்படுத்துகிறார். அட்டைகளை மூலமாகக் கொலை செய்வதைப் பார்த்து, பார்க்கிறவர் ஆஹா...அசந்து போவான் என்பது ஷங்கரின் எண்ணம்.

ஷங்கருடைய மற்றொரு பிரச்சனை, முன்னே சுட்டிக்காட்டிய பிரமிப்பூட்டுவது என்கிற விஷயத்தை, இயல்பாகச் செய்யாமல், வலிந்து செய்வது. இது படத்துக்கு இடையூறாகத்தான் அமையும் அல்லது சில சம்யங்களில் எரிச்சலூட்டும் என்பதை புரிந்து கொண்டரா என்றால் இல்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அய்யங்காரு வீட்டு அழகே என்ற ( ஜீன்ஸ் பாடலை நினைவு படுத்தும் அரங்க அமைப்பு ) என்ற பாடலுக்கு prelude ஆக வரும் திருவையாறு காட்சியும், அதில் தலை காட்டும் ஓ.எஸ் அருண், ராஜம் அய்யர், சுதா ரகுநாதன், உன்னிகிருஷ்ணன், காயத்ரி கிரீஷ், குன்னக்குடி வைத்தியநாதன், சீர்காழி சிவசிதம்பரம், டாக்டர் நர்மதா கோபாலகிருஷ்ணன், உமையாள்புரம் சிவராமன்.. போன்ற சங்கீத உலகின் டாப் ஸ்டார்கள் அனைவரும், ஷங்கருடைய extravagance ஐக் காட்டத்தான் பயன் பட்டிருக்கிறார்கள். இந்தக் காட்சி இல்லாமல் படம் எடுக்க முடியாதா என்று நான் கேட்கவில்லை. ஆனால், இந்தக் காட்சியை, பெரும்புள்ளிகளை எல்லாம் ஒன்று சேர்க்க முடிகிற வசதியை, இன்னும் படத்துடன் ஒட்டி, பிரித்துப் பார்க்க முடியாத வண்ணம் திரைக்கதை எழுத முடியாதா என்று கேட்கலாம்.

ஒரு கிராமத்துக்கே பெயிண்ட் அடிப்பது போன்ற விஷயத்தையும், பல காமிராகள் வைத்து , திராபையான motion capture உத்தியை ( எனக்கென்னமோ, இது பாரதிராஜாவின் ஸ்லோமோஷன் டெக்னிக் மாதிரிதான் தெரிகிறது ) வைத்து எடுத்த சண்டைகாட்சியையும், தன்னுடைய படத்துக்கு usp போல project செய்வதைப் பார்த்தால், தமிழக மக்களிடம், கலைரீதியாக வெற்றி பெற முடியாது என்பதை முடிவு செய்துவிட்டுத்தான் இது போன்ற ·பில்ம் காட்டும் வேலையில் இறங்கியிருக்கிறாரோ என்று ஷங்கர் மீது பரிதாபம் கொள்ளத்தான் தோன்றுகிறது.

நானறிந்த வரையில் தமிழ் சினிமா ரசிகர்கள் ஒரு விதமான species. யதார்த்தமான அழியாத கோலங்களும், விடலைத்தனமான காதலைச் சொன்ன கிளிஞ்சல்களும் ஒரே வளாகத்தில் இருந்த இரு அரங்குகளில், ஒரே சமயத்தில் நன்றாக ஓடி சில்வர் ஜூப்ளி கொண்டாடின. பல கோடி ரூபாய் செலவு செய்து, நல்ல கதையம்சத்துடன், உயிரைக் கொடுத்து வேலை செய்த சமுராய் என்கிற பாலாஜி சக்திவேலின் முதல் படத்தை விட, " ஸ்கூல் மாணவி, மெக்கானிக்குடன் வீட்டை விட்டு ஓடினாள்" என்கிற , தினத்தந்தியின் மூன்றாம் செய்தி மாதிரியான ஒன்லைனை develop செய்து எடுத்த காதல் படம் தமிழ் ரசிகர்களைக் கவர்ந்தது. காதல் கோட்டை என்கிற படத்தின் உச்ச கட்ட காட்சியின் போது, தியேட்டரில் இருந்த அனைவரும், எழுந்து நின்று கைதட்டி ஆர்ப்பரித்தைப் பார்த்திருக்கிறேன். அப்படி அவர்களை படத்துடன் ஒன்ற வைத்தது, திரைக்கதை ஆசிரியர்.

ரசிகர்களைக் பரவசத்தில் ஆழ்த்த, ரச¨னையை மேம்படுத்த, குதூகலம் கொடுக்க நிறைய வழிகள் இருக்கின்றன. திரைக்கதை வழியாக அதைச் செய்தால், அவன், கலைஞன். கிரா·பிக்ஸ், டெக்னிக் என்று ·பிலிம் காட்டினால், அவர் தொழில் நுட்பர்.

அவர் ஒரு கலைஞராக போகவேண்டிய தூரம் இன்னும் வெகுதூரம் இருக்கிறது. அதற்குள் இப்போது இருக்கிற சின்னப் பசங்கள் அவரை தாண்டிச் சென்று விடுவார்கள்.